نمیدونم به خاطر خودش و شخصیت فوق العاده ش دوستش دارم ، یا به خاطر فرار از گذشته و یاد آدمهایی گاهی عجیب خاطرم رامی آزارد یادآوری شان .... نمیدونم وقتی بهش میگم دلتنگی غروب بدون تو اذیتم میکنه ، دلتنگ کی ام؟  مامانم ؟خودم ؟ اون ؟ یا .... نمیدونم ، کنارش ارومم ، حالمو خوب کرد ، امانمیدونم ما آدما چرا گاهی بعضی دوست داشتن های عمیق و ارزشمند رو واسه ادمای بی ارزش می ذاریم و وقتی میرسیم به ادمای ارزشمند انگار که حس نابوعمیقمون دیگه ته کشیده ، انگار نمی تونیم از اون حس عمیقا به این آرامش زندگیمون داشته باشیم ، اما همین حس عمیق رو واسه ویرانگرباور ها و عقایدمون داشتیم ... دوستش دارم اما نمیدونم به خاطر حال خوبی که دوباره بهم برگردوند  یا به خاطر خودش ، یا به خاطر اینکه کمکم کردکه آدمهایی که آزارم میدادن و از زندگیم حذف کنم ، کنارش حال دلم خوبه  کاش خدا دیگه اینو ازم نگیر...

رفتنت اینقدر برام سنگین بود که حرفی ندارم واسه زدن

فقط نمیدونم جواب دلتنگی های نبودنت رو چی بدم مامانم

دلم میخواست تو اولین نفری باشی که خبرقبولیم روبهش میدادم اما مثل همیشه نبودی ...
دلم برایت تنگ است ،

بعدازتو دیگر قلبم رابدست هیچ مردی ندادم

چراکه. ترس از درهم شکستن مجدد احساساتم را به نابودی کشاند...
دلم هم تو را میخواهد وهم نه ، عجیب جنگیست میان عشق و عقل وقتی که قلبم دیوانه وار تو را میطلبد اما عقل و غرورم خودخواهانه این قلب دیوانه را مهار میکنند ...
کاش بودی و دوستم میداشتی و پا به پای من ذوق زده میشدی اما افسوس که نیستی ...
هم تو رامیخواهم و هم نه... هه میدانم حتما میگویی دیوانه شده است ...

آری قلب لجبازم دیوانه ام کرده ...

کاش مثل همانگونه که ربودیش اکنون بازمیگرداندیش

و میگفتی بیابگیرش درست مثل روز اولش هست همانطور صحیح و سالم دست من امانت بود ...

خدانکنه که دلت نخ کش بشه ....

دیگه ازاون به بعد اون دل واست دل نمیشه

.... دلت میخواد که کسی رو دوست داشته باشیاااا

اما دیگه نمیتونی مثه اون دوسشون داشته باشی ...

همه مهمون قلبتون اخه یاد اون بدجوری قلبتو گرفته ...

کاش هیچوقت دل هیچکس نخ کش نشه ...

بعضی وقتا اینقدر تغییر میکنی که خودتم متوجه نمیشی ... فقط وقتی به خودت میای که میبینی قد یه دنیا تغییر کردی ... صورت خنده روت  تبدیل شده به یه صورت بی احساس و خیلی وقته که لبخند بساطش رو از روی لبات جمع کرده ... حتی رقصیدن ازیادت رفته و اینو دقیقا وقتی متوجه میشی که وسط مجلس عروسی با یه بغض سنگین فقط دستات رو بی هدف حرکت میدی ... و دیگه با دیدن یه دختر کوچولو هیجانزده نمیشی ...و اینجور موقعیتا تازه تو رو متوجه تغییراتت میکنه ... تازه میفهمی که چقدر دلت بیشتر از سنت بزرگ شده اصلا چرا بزرگ بهتره بگیم پیر شده و تازه متوجه میشی که چقدر شخصیتت تغییر کرده و تو متوجه هیچکدوم ازاین تغییرات در سکوت تنهاییت نشدی...

 مامانم حالش خوب نیست براش دعا کنین ... یه ماهه ندیدمش ... براش دعا کنین...

ﻣﻦ ﺁﺭﺍﻣﻢ .. .
ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﻡ ...
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﻡ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ...
ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻧﺬﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﻡ ﻧﮕﯿﺮﺩ ...
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻣﯿﺰﻧﻢ
ﺑﺎﺯ ﺳﺮ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻭﺭﻡ ...
ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ...

اما تو باورنکن...

حال همه ماخوب است ... فقط کمی دلهایمان بریده بریده نفس میکشد ... و ای کاش نفس بکشد ... حال انکه مرده است و این نفسهای بریده تپش های قلبی ست که به ریزترین ذره ممکن خورد شده است ... چرا که دلی برای نفس کشیدن نمانده است ... و تنها  نفس های بی جان زندگی در رگهای روحمان شریان دارد ... حال آنکه مرده ایم و تنها یدک میکشیم نام زنده بودن را ... و افسوس که همگان مردن را خوابیدن در قبر میپندارند ... و نمیدانند که زمین پرشده است از زنده هایی که از هر مرده ای مرده ترند ... این زنده مردگان گور و کفن نمیخواهند ... تنها اتفاقی ، رویدادی ، معجزه ای و شاید هم ادمی میخواهند تا دوباره تپش زندگی و زنده بودن را به آنها ارمغان دهد...

گاهی اینقدر با دلتنگیت مقابله میکنی و اینقدر میزنی توی سرش که دیگه دلتنگ هیچکس و هیچ چیز نمیشی و این واژه به کلی برات معنی خودش رو از دست میده ....اون موقع است که برچسب سنگدل بودن بهت زده میشه و این مردم چه میدونن که اینقدر دلت تنگ شده ، اینقدر به گلوش فشاراورده که دیگه به کلی خفه شده... که دیگه مرده که دیگه خیلی از واژه ها براش بی معنی شدن ... که یاد گرفته توی تموم زندگیش سرکوب کنه تموم احساساتی رو که تموم این نوشته ها رو با هاش نوشته ...

کاش زندگی اینقدر سخت نبود .... کاش روزگار اینقدر بی رحم نبود .... کاش دخترک شادوبازیگوش و سرزنده دلم توی کنج تنهایی هاش نمی مرد ...

کاش مامانم الان کنارم بود ... کاش دنیا به همینقدر محکم بودنم راضی بود و بیشترش  نمیکرد .... کاش وقتی قرار بود نتیجه زحمات سه سالم رو ببینم چرخ روزگار مهربونتر برام میچرخید ... نه اینکه مامانم رو ازم دور کنه... کاش تموم بشه این همه درد و رنج ... کاش تموم بشه ...

شاید برایت عجیب باشد این همه ارامش

خودمانی بگویم

به اخر که برسی

فقط نگاه میکنی...

دلم قد یه دنیاااااااااااا

تنگه براش

اما قول دادم دیگه خودمو از زندگیش بکشم کنار

و حیف که دلتنگی هرگز بهانه خوبی برای تکرار یک اشتباه نیست

متنفرم ازاین دنیای پر رنج و ادماش

از این دنیای کثافتی که عشق غریبه ترین واژس

دلم میخواد یکی بیاد دستم رو بگیره و ببره یه جای خیلی دور

اینقدر دور که غم و غصه دیگه پیدامون نکنه

دوسدارم فرار کنم به یه جای خیلی دور که بتونم واسه یه روزم که شده واسه خودم زندگی کنم نه اینکه مثه همه روزای دیگم متعهد به یه توفیق اجباری باشم

حتی دوسدارم بمیرم چون دیگه اونطوری میدونم ارامشم ابدیه و نگران از دست دادنش نیستم

کاش یکی بود که وقتی دلت مرگ میخواست اون میگفت نترس من کنارتم مرگ چرا؟؟

خدای عزیزم اون بالا نشستی و فقط نگاه میکنی ؟ خدایا خسته نشدی از نگاه کردن ؟ خدای عزیزم بسه دیگه یکم رحمت بیاد بهم کافیه دیگه کافیه ...

تنهایی ادم را عوض میکند

ازتو چیزی میسازد که هرگز نبودی

گاه انقدر بی تفاوت مثل سنگ

گاه حساس مثل شیشه

انقدر باخودت حرف میزنی که برای حرف زدن با دیگران لام تاکام دهانت باز نمیشود

غذایت را سرد میخوری

ناهار را شب

شام را نصف شب

ساعتها به یک اهنگ تکراری گوش میدهی

شبها علامت سوالاهای فکرت را میشماری تا خوابت ببرد

ناگهان به خود می ایی میبینی صبح شده

تنهایی ازتو ادمی میسازد که دیگر شبیه ادم نیست...

1 فروردین درست اولین روز سال 97 شکستم

اینقدر بد شکستم که دوباره اختیار اشکام از دستم خارج شده

اما درد اینجاست که ایندفعه  پای غریبه ای درمیون نبود که بشکنم

ایندفعه پدرم شکستم

اینقدر بد شکستم که بغضام و اشکام بی پایان شده

حالم بده

خیلی بد

خیلی خیلی بد

حرفای نیشداری که دیروز با فریاد و هوار به سرم زده میشد

فقط منو بیشتر از هر وقتی تو درونم میشکست

له  شدم زیر حرفایی که هیچکدومشون سزاوار و درحقم نبود

جوری شکستم که متنفر شدم ازتموم نر های دنیا

نمیگم مرد  چون مردی نمیبینم

خدایا خودت نجاتم بده

یه سال دیگه هم گذشت

سالی که طبق معمول این چندسال گذشته چیزای زیادی یاد گرفتم

بزرگ شدم طبق هرسال اما خیلی بیشتر از سنم بزرگ شدم

دیگه از چیزی یا اتفاقی متعجب نمیشم

چون فهمیدم که توی این دنیا هیچ کاری ازهیچکس و هیچ چیزی بعید نیست

توی این سالی که گذشت بازم یادگرفتم روی پای خودم بودنو

یادگرفتم که تنها تکیه گاه زندگیم بعد از خدا خودمم

یادگرفتم که باید قوی بود

چون ادمای ضعیف دووم نمیارن توی این دنیای پر از رنج

قوی بودن سخته ولی مثه اینکه قانون زنده بودن تویه این دنیاست

ولی یه چیز برام جالب بود

دیشب که برحسب اتفاق رفتم بیرون تا یه سری جزوه رو فتو بگیرم ، دیدم که مردم با چه شور حالی خرید میکنن ، چقدر ذوق دارن واسه سال جدید ، واقعا گفتم خوش به حالشون خداکنه همیشه دلشون شاد باشه همیشه ذوق داشته باشن و هیچوقت مثه منکه دیگه ذوق هیچکس و هیچ چیز رو ندارم نشن

سال 96 که طبق سالای دیگه گذشت واسم خداکنه 97 برام معجزه ای داشته باشه ... گاهی به جایی میرسی که فقط دلت یه معجزه میخواد یه معجزه که زندت کنه

کاش 97 معجزه زندگی من باشه فقط کاش

سال نو تون مبارک...

یادگرفتم تلخ باشم

تو این زمونه شیرین و مهربون که باشی

زود دل ادما رو میزنی

ادما میمیرن

دقیقا همون لحظه ای که میگن

« دیگه هیچی برام مهم نیست »

گفتن این کلمه

ینی اوج خستگی

ینی اول مردگی

ینی ...

با اینکه میدونی هیچکس رو نداری

که ازت خبر بگیره

اما ادمه دیگه

دلش میخواد همیشه منتظر باشه

دلش میخواد فکر کنه یکی به یادشه

اما چه فایده اینم یکی از فکرای پوچه دیگشه

که بهش عادت نکرده هنوز

گاهی روزگار اینقدر برایت ساز غم میزند

که این ریتم تنها ریتم اشنای گوشت میشود

کاش یکی بود که وقتی ازت می پرسید « خوبی ؟ »

تو چشماش نگاه میکردی و واقعیت رو میگفتی

اما حیف که باید یه کلمه کلیشه ای

« خوبم »

رو مهر زبونت کنی واسه گفتن به همه

نه کسی رو دارم که باهاش حرف بزنم

نه میشه به کسی اعتماد کرد

خدا یه سری از ادماشو روی زمین فقط واسه این فرستاد

که واژه « تنهایی » رو معنی کنه

به گمانم باید دیواری بکشم دور تا دور خودم

و تنها نظاره گر باشم

و تنها سکوت کنم

در برابر افکار و حرفهای بیهوده این مردم

که توان مقابله با آنها را ندارم

و صبر کنم تا چند روزی بگذرد و روز موعود فرا رسد

روزی که پناه میبرم به سرزمینی دور

و به اسودگی تمام روزگاران میگذرانم

تنها باید این چند روز را صبرکنم

چند روزی که بدلیل خستگی مفرط

توانی برای حرف زدن و اثبات خویش ندارم

کاش خداوند گاهی به روحمان مرخصی میداد

تا مگر کمی از این مردم بگریزد به مکانی برای اسودگی

کاش وقتی خسته ازاین مردم میشدی

اغوش خدا بهترین پناگاهت میبود ...

^{وقتی خواستن ها بوی شهوت میدهند}

میگذرانم زندگی را در پس قاعده ها

قاعده هایی که میلرزاند تمام وجودم را

قاعده هایی که شده است قانون زندگی هایمان

قانونهایی که تنها زندگی را به ما سخت تر کرده است

این قاعده ها برای زندگی هرکس متفاوت است

شاید برای زندگی من چیزی باشد که ازنظر تو خنده دار است

اما بدان که مطمئنا

خنده بر درد هرکسی تنها مسابقه ای ست که برای زندگی خود بوجود می اوری

چراکه چرخ روزگار میچرخد

تا تو را در همان قاعده ای که برایت خنده دار بود

قرار دهد

عذابم میدهد دل گرفتگی های تکراری

خسته ام

دلم کمی دل گشاده میخواهد

فقط اندکی دل گشاده

تا گوشهایم دوباره بشنود قهقه های از ته دلم را

در بی حسی کامل به سرمیبرم

دیگر نه چیزی خوشحالم میکند و نه اندوهگین

البته این بی احساسی سالهاست که مرا سفت در آغوش گرفته و رهایم نمیکند

آنقدر سفت که درحال خفه کردن من است

اما کاش به جای آغوش همان اول مرا میکشت

چرا که مرگ ناگهانی بسیار بهتر از مرگ تدریجی است

گرفتگی دل یعنی مرگ تدریجی من و آرزوهایم

زندگی میکنم توی دنیایی که غریب افتادم بین مردمش و درک نمیکنم افکارشونو

شازده کوچولو حالامیفهمم که چقدر زندگی با این موجودات زمینی برای تو سخت بود برای همینم نموندی

ولی خوش به حالت شازده کوچولو که تونستی بری

من همان تو هستم با این تفاوت که در قفسی برایم جای گرم و نرمی ساخته اند

و نمیدانند که زندانی بیشتر از جای گرم نیازمندکسی است که حرفهایش را بشنود

و باورش داشته باشد و نیازمند اثبات خودش نباشد

روزهای جمعه دل ادم بیشتر از هر روز دیگه ای میگیره

خفقان دلتنگی جمعه ها بدجوری عذابت میدن

همه سال هم که دلتنگ باشی بازهم جنس دلتنگی روزهای جمعه متفاوت است

شاید برای این متفاوت است که با خود میگویی ای کاش این روز تعطیلی را بود و باهم میگذراندیم

و یا میگویی کاش بود و باهم به کافه دنجی میرفتیم و تمام غروب دلگیر جمعه را حرف میزدیم

به هرحال هرچقدرهم که دلتنگ باشی روزهای جمعه بار دلتنگی ات سنگینتر میشود

که گفته دل به دل راه دارد؟

اگر دل به دل راه داشت چندسال پیش وقتی دلم لک میزد برای ذره ای خبر ازاو از من خبری میگرفت

اصلا که گفته است دل به دل راه دارد؟

اگه دل به دل راه داشت که دیگر اینقدر دل شکسته وجود نداشت

که اگر دل به دل راه داشت که وقتی یک طرف پل دل میشکست باید دل طرف مقابل هم فرو میریخت

این هم یکی دیگر از دروغ های زمانه

دل به دل راه ندارد

که اگر داشت دیگر هیچ دلشکسته ای نبود و هیچ دلتنگی ای نبود

و هیچگاه دلتنگ کسی که دلتنگت نمیشود نمیشدی

زمانه بدی شده است

سادگی ات را به پای خل بودنت میگذارند

و میخندند به سادگی ات آنگاه که وسیله سرگرمیشان میشوی

هرچقدرهم که بخواهی ساده نباشی

هرچقدرهم که بخواهی کمتر بازیچه شان شوی بازهم نمیتوانی

و دقیقا زمانی متوجه میشوی که سالها ازخنده هایشان به تو گذشته است

ای کاش حداقل صداقت و سادگی تنها وجه مشترک بین تمامی انسانهای روی کره زمین بود

فکر میکنم انوقت هیچکس وسیله سرگرمی بقیه نمیشد

و هیچکس رکب نمیخورد ...

ای کاش سادگی تنها وجه مشترک ادمیان بود...