یه روزی همه ی زخمای زندگی خوب میشه

اما بعضی از حرفا هیچوقت فراموش نمیشه

نه که چون حرف تلخه ، نه

چون کسی بهت میگه اونو که انتظارشو نداشتی ...

رفتار بعضی از ادما هیچوقت از ذهنت پاک نمیشه...

شاید اون رفتار از نظر خیلیا بد نباشه ولی فقط خود تویی

که میفهمی چقدر به خاطر رفتارش داغون شدی ...

بعضی اوقات باید سکوت کنی و فقط به خاطر خودت

پیگیر چیزی نشی ....

هیچوقت یادت نمیره که چی بهت گذشت تا گذشت

   گاهی برایت عادی میشود ، اتفاقاتی که زمانی اوج غم را در وجودت تزریق میکرد  ...

گاهی برایت عادی میشود چیزهایی که زمانی اوج غصه ی تو بود ....

گاهی برایت خیلی از اندوه ها ناچیز میشود ...

و چه غارتگر عجیبی ست زمان ...

اول اشک را از چشمانت می دزدد و بعد از مدتی احساساتت را

و به ارمغان می آورد برایت بی تفاوتی را ...

دلنوشته ای که باید 2 سال پیش مینوشتم 

چقدر پستند به راستی چقدر پستند ادمهایی  که نام خود را دوست مینهند ادعای دوستی میکنند نقش دوستی بازی میکنند اما در حقیقت شیطان صفتانی هستند در لباس دوست که در تمام  دوران دوستی تو را گول میزنند با رنگین کمان وجودشان هر دفعه به رنگی در می آیند که مبدا رسوا شوند و در حقیقت هر رنگ زهری ست که به آرامی به وجود تو تزریق می کنند آنقدر ماهرانه تزریق می کنند که تو متوجه نمی شوی و همچنان صادقانه به دوستی ت ادامه می دهی دوستی ای صادقانه برای تو و منفعت طلبانه برای آنان .

زمان می گذرد همچنان می گذرد و تنها گذشت زمان از وجود پست این آدمیان رو نمایی می کند و انجاست که تازه درپشتت کمی احساس درد میکنی برمیگردی و نگاه میکنی انگاه تازه متوجه زخم خنجرهایی که از پشت به تو زده شده میشوی زخم خنجرهایی که بعضی هایشان تازه تازه است گویی همین دیروز یا همین  چند دقیقه پیش از دل خنجر جدا شده اند ؛ آه بعضی هایشان چقدر سوزناک است چطور این همه مدت متوجه شان نشده بودم ... تازه میفهمی که چقدرآسان سالها تو را گول زده اند این ادمیان پست صفت .

تف بر وجود چنین ادمیان که از انسانیت ذره ای بو نبرده اند ... ای کاش فقط ای کاش بفهمند که در حال فرورفتن در لجنی هستند که خودشان در حال بوجود اوردنش هستند ... امیدوارم خدای عزیزم که ذره ذره اعمال و کارا و چیزهارو میبینه  خودش سزای این ادمای پست رو بده ...

برای یک مخاطب پست

هه تازه فهمیدم حیف دوستی صادقانم واسه ی تویه نامرد منفی گرا